15/16/17 SEPTEMBER 2000 - NSX Trophee SPA 2000

Door Gerard van Santen:

Vrijdag 15 september was het dan zover. Na afgelopen februari mijn EU-racelicentie te hebben gehaald zou ik dan mijn allereerste race met een auto op een circuit gaan rijden. Wat is er dan mooier om dit te doen dan met
mijn eigen Supercharged-NSX. Vrijdagochtend vertrekken richting België betekende eerst het omzeilen van
allerlei blokkades. Het kostte mij (en mijn gezin) drie uur om via allerlei sluiproutes van Amsterdam naar Utrecht te komen. Toen ik uiteindelijk voorbij de eerste blokkade was, kon ik in één ruk doorrijden naar het circuit.

(Extra stuk 1)

Op het circuit aangekomen volgde de eerste verrassing. Ik had de Arrows PitBox die ik deelde met Guus Toth en Mark Johnson. Guus en Mark kwamen trouwens pas zaterdagochtend. De tweede verrassing was, dat ik de enige NSX had, die niets aan de auto (behalve  motorisch) had gemodificeerd. De één was nog lager of breder dan de ander. De computers, uitlijnbanken, regenbanden en slicks vilden de boxen. Iedereen was druk bezig om de auto zo optimaal mogelijk te preparen. En ik had niets bij me waar ik mijn NSX mee zou moeten preparen. Met Guus had ik afgesproken, dat ik slicks van hem zou kunnen lenen. Echter aangezien hij er nog niet was, had ik dus niet de beschikking over slicks, terwijl het een stralende droge dag was. Er kwamen al een aantal coureurs naar mij toe die meewarig naar mijn standaard Bridgestone banden keken en zagen mij al met een klapband in de vangrail of grindbak liggen. Angstig geworden van zoveel professioneel misnoegen over mijn bandenkeuze (ik had geen keuze), besloot ik naar de Yokohama stand te gaan en kreeg ik het voor elkaar een stel oude wielen met slicks van 3 jaar oud te lenen. Ik heb het geweten. Tijdens de eerste vrije training op vrijdag ging mijn auto alle kanten op. De auto was volledig onbestuurbaar. De stukken rubber van vorige races zaten nog steeds op de banden, waardoor de auto trilde en geen grip had. Ik besloot snel weer mijn straatbanden te monteren. Dit was een grote verbetering. Aangezien het de eerste keer was, dat ik op het circuit had gereden, gebruikte ik de vrijdag om vooral het circuit goed in mij op te nemen en de juiste rem- en aansnijpunten te vinden.

Stilletjes hoopte ik dat het zaterdag en zondag zou gaan regenen, omdat ik dan niet meer zo in het nadeel zou zijn v.w.b. de balans van mijn auto. In de regen is het juist een voordeel als de auto zachter is afgeveerd en als
je smallere banden gebruikt.

Zaterdag bleek dat mijn gebeden waren verhoord. Het goot met bakken uit de hemel. Op het circuit aangekomen bleek, dat er toch wel een vorm van paniek te zijn uitgebroken. Wel of geen regenbanden of misschien wel intermediates. Voor
mij was er geen probleem. Ik had alleen mijn straatbanden. De vrije training liep voor mij best wel voorspoedig. De busstop was een fantastische ervaring vooral het aanremmen vanuit de vierde versnelling (ongeveer 200 km p/u) naar de tweede versnelling en dan vol op het gas de busstop door was een waanzinnige belevenis.

(Extra stuk 2)

Aangezien ik mijn tractioncontrole had uitgezet moest ik alle moeite doen om het rechte spoor te houden. Het dooracceleren langs de pitsstraat de haarspeldbocht van meer dan 90 graden, terug naar 2e of 1e versnelling en dan vol op het gas t/m de 4e versnelling voor de hoofdtribune richting eau rouge, licht aanremmen voor de chicane, terug naar 3 en dan vol naar boven. Dit was echt een waanzinnige ervaring. Op weg naar boven zie je dus niet waar je eindigt en naar links moet. Ik voelde mij net Villeneuve. Boven aangekomen weer vol op het gas en doorschakelen naar 4 of 5.

Mijn NSX was waarschijnlijk de snelste op het rechte stuk, omdat ik daar optimaal gebruik kon maken van mijn supercharger.Alleen was ik hierdoor ook de zwaarste auto van het circuit en dit had weer gevolgen voor de remmen en de bochtensnelheid. Echter in de regen voelde ik mij als een vis in het water.

(Extra stuk 3)

Ook al zag ik soms niets door de spray van auto's voor mij. Alles ging goed, tot ik mij in een gevecht met een hele snelle Integra verremde. Hierdoor eindigde ik, gelukkig zonder schade, in de grindbak waar ik uitgetrokken moest worden.
's Middags volgde de kwalificatietraining. Deze training werd gekenmerkt door de vele crashes van Porches die zonodig moesten laten zien waarom het Porcheconcept zo fout was. GT3's en turbo's kwamen of in de vangrail of in de grindbak terecht. De piloten van deze op wielen aangedreven projectielen waren volgens mij opgeleid in Japan Kamikaze school. Wat remmen ze laat en zijn ze kompleet gestoord. Tot mijn grote verassing kwalificeerde ik mij als 2e NSX (weliswaar ver)
achter de NSX GT2 van Didier Wuydts (wat is die man snel). Vlak achter mij zat Guus Toth.

Zondagochtend bleek weer een regendag te worden. Ik dus blij. 's Morgens de eerste race. Wat is dat een belevenis. Gelukkig waren er een heleboel supporters uit Nederland gekomen, zodat prikkel om te presteren optimaal was. Het opstellen, de warming-up. Alles was fantastisch. Ik stond in het midden van het startveld met 2 of 3 plaatsen achter mij Guus. Voor mij stonden allemaal hele snelle Integra's en de NSX van Didier. Ik wist dat ik in potentie de snelste start zou moeten kunnen maken. Echter ik verknalde de start volledig en werd ook afgeblokt door de auto's voor mij. Ik zag al snel dat Guus een fantastische start had gemaakt en hij  at dan ook al gelijk achter mij. Zo gingen we met z'n alle naar boven. Ik zag werkelijk niets meer door de spray. Het enige wat ik toen dacht: laat ze voor mij maar gaan en ik concentreer mij alleen maar op Guus die achter mij zat. Het werd een fantastische race van 10 ronden (ongeveer 72 km) met Guus vlak op mijn staart. Uiteindelijk was het mij gelukt om Guus  achter hem te houden en met 6 seconden voorsprong als 2e NSX te eindigen (op mijn standaard straatbanden, waarvan het profiel voor niet veel meer was).

De 2e race werd een waanzinnige gebeurtenis. Dit keer had ik een fantastische start en pakte ik zelfs de NSX van Didier plus een aantal Integra's. Gedurende de gehele race was ik in gevecht met een aantal Integra's die in de eerste race voor mij zaten. Op het rechte eind reed ik makkelijk van ze weg, maar in de bochten waren ze sneller (voorwielaandrijving, 400 kg lichter, regenbanden etc.).  Een aantal plaatsen achter mij zat  Guus en op de helft van de race kreeg ik de paarse NSX van Michael Duncan voor mij. Het gevecht ging op het scherpst van de schede. Ik merkte al snel, dat mijn remmen begonnen te faden en dat het beste van mijn banden eraf was. Ik gleed dan ook alle kanten uit. Echter ik wist de Integra's achter mij te houden. Tot in de één na laatste ronde. Ik wilde mij klaar maken om naar de NSX van Michael toe te remmen (achter in het circuit) en ik voelde een licht tikje van achter (waarschijnlijk van de Integra die mij in de bocht probeerde uit te remmen) en ik was mijn auto kwijt. Ik draaide rond en ik eindigde in de grindbak. Toen dacht ik: het is over. Gelukkig kon ik de auto aan de praat houden en reed ik iets boven stationair draaiend de auto weer het circuit op. Ik verloor met deze actie gelukkig geen plaatsen voor het klassement (maar wel 10 seconden in deze ronde). Uiteindelijk finishde ik als 3e NSX en in het totaalklassement werd ik 2e.

Ik wil bij deze ook mijn crew bedanken (mijn gezin, vooral Roosje die mijn auto schoonhield, Simone voor de vooral mentale begeleiding en Dimer voor het fantastische camarawerk), Nico Holdinga, Maarten en vooral Kees-Jan die de supercharger zo fantastisch heeft ingebouwd. En natuurlijk Guus voor de collegialiteit en de strijd.

Wat mij betreft voor herhaling vatbaar.

Groeten en veel rijplezier,

Gerard van Santen